صدای ماشینا بود ، صدای چراغایی که به خاطر شب چشم باز می کنن و گه گاهی صدای بچه های شیفت بعدازظهر که از مدرسه تعطیل می شدن
ساعت وهم آلود و مورد علاقه ی من برای عکاسی
همیشه از این اطراف رد می شدم اما نمی دونستم اون بالا و اون طرف چه خبره . با خودم می گفتم این کوهه خیلی احساسیه
از پله ها رفتم بالا و خیلی زودتر از اونچه که فکرشو می کردم رسیدم
سرمو که گرفتم بالا ، فرو ریختم از شکوه صحنه ای که دیدم . افق رو به روم بدون هیچ مزاحمتی از کوه ها پر شده بود . یه خط کوه . یه نیم دایره ی بزرگ کوه! با تیر های چراغ برق دوست داشتنی ، ابرهای نازک پنبه ای ، یه ماه ازوناش که دراز می کشن رو هوا ، وایت بالانس غروبی که به آبی می زد ، فضایی که مه داشت! (راستش نمی دونم مه بگم یا آلودگی ولی خب برای من مه آلود بود)
بعد کمی ترسیدم چون خیلی خلوت بود! اما اصلا نمی شد از اون صحنه های عجیب و قشنگ گذشت .
عاشق کوه هاش شدم . کم کم موسیقی شروع شد . عکاسی اصلی برای من از اون جایی شروع میشه که ذهنم با نیکی هماهنگ میشه و یه موسیقی شروع میشه به خوندن و بعد میاد رو لب های من و تمام وجودمو میگیره
آتشی
در سینه دارم
جاودانی ...
عمر من مرگیست
نامش زندگانی
رحمتی کن کز غمت جان می سپارم
بیش از این من طاقت هجران ندارم
و...
( با تشکر از آیدا خلیلی به خاطر بازخوانی خوشگل متناسبش )
+ البته این که چه موسیقی پخش میشه توی ذهنم انتخاب مستقیم و آگاهانه م نیست . همینطوری حسی برای خودشه
+ شدت درون گرایی آدمیه که از خستگی داره نصف میشه ولی بیدار می مونه تا خلوتی با خودش داشته باشه
+ این روزها به شدت توی حلق خانواده م . امیدوارم بنزین تموم نکنم . والدین جفتشون درحال درست کردن دندوناشونن . و مامان حسابی داره ضعیف میشه و من نگرانم برای جسم و روانش . امیدوارم این دوره رو خوب بگذرونه .
الان من یه کودک کارم :)) !!! مسئولیت های خانگی !!!
- تاریخ : دوشنبه ۴ دی ۹۶
- ساعت : ۰۱ : ۰۰
- |
- نظرات [ ۱ ]
