روز بدی داشتم
پنج ساعته کلمه های خوب و قابل پخشی برای حالم پیدا نمی کنم
حس یه آزار دیده رو دارم
حس یه پرنده بیچاره
حس کسی که خواستن ذره ذره ازش کم کنن
حس کسی که تمام تلاششو می کنه توی روشنایی راه بره و همه چی به تاریکی هلش میده
باید همون افسرده و در حال خود مرده باقی بمونم
اصلا نباید خوشحال بشم
اصلا نباید چشم هام برق بزنه
اصلا نباید ....
چون آدم ها می بینن
چون منو ازم میخوان بگیرن
چون خسته میشم از بودن اونجوری که میخوان
خسته م از نمایش
خسته از خنده های ظاهری
خسته از همه تون که میخواین منو درگیر خودتون کنین
خسته از همه تون که میخواین سر از من و کارهام و زندگیم دربیارین ... در حالی که من هیچی ندارم برای بهتون گفتن
خسته از فهمیدن و خوندن مو به موی حتی رفتار های ناخودآگاهتون
خسته م از گرفتن مچتون وقتی حرفایی می زنید که نباید
خسته م از حاشا کردن
خسته م از به روی خودم نیاوردن
خسته م ...
دارم میشم گرداب یه عده آدم ........ ؟؟؟
نه اینو نمیخوام
من اون مالی نیستم که از گوشه خیابون پیداش کرده باشید و قرار باشه برای شما باشه ... که حالا اگرم کاملش نشد ، یه ذره شو بردارید و بقیه شو بزارید سرجاش!!
چرا به آدم های تنها جوری نگاه می کنید انگار یه چیزی از گوشه خیابون پیدا کردید؟؟؟
+ شاید اگر قبلا بود این چیزا خوشحالم می کرد
ولی هر چه بیشتر اتفاق میفته حالم بدتر میشه
همیشه اینجوری نمی مونه
حالا به هر طریق
کلا زندگی هم باقی نمی مونه
حالا به هر طریق ... .... ... ... ... ...
* سالک مطلق شدم چون آفتاب
لاجرم از سایه تنها می روم ...
عطار
- تاریخ : چهارشنبه ۳۱ مرداد ۹۷
- ساعت : ۰۱ : ۰۷
- |
- نظرات [ ۱ ]
