الانم نفهمین که چی شد

نمیگم چطورم تا زمان روون تر بگذره

نمیزارم کسی حالمو بپرسه تا خودمم ندونم چطورم

نمیگم از دوست داشتن ، از تعلق و ... تا ماجرا طولانی تر شه

صحبت و بیانیه ای ندارم برای اعلام کردن و نوشتن ... ترجیح میدم بخوابم و به خواب واگذارم

آهنگ هایی که ازشون می ترسیدم گوش میدم و لبخند می زنم

در سرمو باز میزارم... فشار هوا ازش بره بیرون ، سبک سر شم

گاهی میزارم چشمه های روشنی در دقایقی از شبانه روز توی سرم بجوشه و تصور می کنم که بله ... ممکنه روشنی پیروز بشه ...

+ یه آهنگی بود که هیچ وقت گوشش نداده بودم ولی سیو بود. الان اتفاقی پخش شد . می خونه :

می بری از بر من همه تن همه جان

توبه ی من نفسی ست که نگفت تو بمان

بیا خط بزن این فاصله را تا نروم از دست

آه که تمام نمی شود ترس من از زوال ع ش ق

× الکی ...

× همینطوری ...

...Dust of time...