...Dust of time...

بریم که داشته باشیم یک روز متفاوت ! 

× نگاه می کنم و میزارم فکرها بیان و برن 

تا آخرش بفهمم کی راست میگه یا کلا هیچ کدوم!

دیشب یه سیلی خورد توی صورتم

حرفایی از کودک زخمی درونم شنیدم که واقعا منو به حیرت آورد

فکرشو نمی کردم اون پرنده بتونه اینقدر وحشی بشه وقتی سر زخم کهنه ش رو باز کنن (چیزهایی مربوط به کودکی و کمی بالاتر)

یهو فهمیدم چرا توی شرایط هایی از زندگی که ارزیابی خودم ازشون فوق سخت بود ، کسی نمی تونست آرومم کنه جز خودم

چه فهم ناگفتنی بود 

همونجایی که بهش توجه نمی کردم ولی مهم تر بود 

× راهم روشن شد. دیگه تن نمیدم که جایی باشم که محبوبانم بهم تشکیک وارد کنن

+ مامان یلدا یه جایی توی قصه میگفت ؛ چرا از تنهایی فرار کنیم وقتی قراره یه روزی بالاخره تجربه ش کنیم (یه همچین مضمونی بود) 

+ بله واقعیت این بوده که همیشه در درون خودم تنها بودم 

و همیشه دنبال نیرویی از عشق (به جاندار و بی جان) می گشتم تا مرهمی برای حفره ای پیدا کنم

+ تازه می فهمم چرا محبوب ترین شعر برام این بود : 

باورم کن 

باورم کن 

خیلی خسته م 

بس که ناباوری دیدم 

تو خودم هر بار شکستم

تازه می فهمم چرا محبوب ترین نگاه برام ، چشم های آینه ای کسی بود که منو تمام قد (باشکوه) نشون می داد

+ باورم کن که تو سینه غم دارم به حجم فریاد ... 

+ امروز می دونم ... حالا می دونم که بودن با محبوبانی که بهت تشکیک وارد می کنن ، شاید یک روی مهربان و عاشق نسبت به اون ها، برای من داشته باشه ، اما یک روی زخمی و خشمگین هم پیدا می کنه 

و اینو نه برازنده خودم می دونم نه برازنده محبوبانی که به آدم بودنشون احترام می زارم و به قابلیت هاشون اعتقاد دارم

× خواهد گذشت ...

+ اگر چه دیر می شود

ولی بدان که می رسم 

به فاصله فکر نکن

کمی بمان که می رسم 

اگر چه عمر رفته و 

جوانی ام پیر شده 

به تو در این جهان نشد 

در آن جهان که می رسم 

در آن جهان که می رسم

.... 

(مود سال قبل این روزها هم همین بود)

این سال 97 و این بارون های بهاری غافلگیرکننده اش و وای ...

چه قدر ممنونم ازت پرودگار

چه قدر دلمون تنگ بود برای این صداها ، این قطره ها ، این خنکی ها

آدم این نظم و ترتیب و فکر شده بودن و میل به پیشرفت و حفظ خود رو که در ارمنیان ایرانی محله جلفا می بینه ، دلش می خواد ارمنی مسیحی باشه!!! 

+ اسماشونم خیلی باحاله

وقتی شمار اتفاق ها و ماجراهای زندگی از یه عددی میگذره ، با فراموشی و به درک و بی اهمیتی ، قدرت رد شدن و خندیدن و در حال زیستن به دست میاریم

× از مختصات این دوره اینه که ذوق و شوق هات کمتره ولی خب حالت بهتره

+ همانا گپ زدن با رفیقی که حرف هات رو می فهمه نعمت بزرگیست 

حتی اگه خدا اون بالا در حال چیدن مهره ها کنار هم باشه ، از بودن و آشنایی با خیلی مهره ها مشعوف گشتیم در زندگانی

+ قانون میگه هر رفیقی هم قرار نیست همممه تو رو بفهمه 

مثلا مری حرف های امشب من و مهشید را متوجهشون نمیشه

تمام دیشب خواب دیدم 

خواب 18 سالگی 

خواب میم ... خواب مهمونی ... خواب خونه ... خواب روزهایی که شبیه این روزها نبود ... همه چی خیلی ساده تر بود ... قهر ها زود آشتی می شد و هنوز اندک دلبستگی به اون آدم ها داشتم

خواب 18 سالگی! وقتی باید انتخاب می کردم 

خواب تمام درگیری های ذهنی 

همه چیز داشت تکرار می شد 

وقتی از اون کابوس دلتنگ کننده بالاخره بیدار شدم ، چه قدر خوشحال شدم ... چه قدر لذت بردم ... چه نفس راحتی کشیدم که دیگه 18 ساله نیستم و میم هم برای همیشه دور شده

+ هر جا که هستی ... خودتو نجات بده پرنده

به خاطر پیوندهای ناگسستنی فراموش شده ... خودتو نجات بده ... دوباره رها باش مثل قبل ها ... شبیه روزهای نسبتا شیرین بچگی ...