نوارمغزی های یک ذهن خسته
عهد می‌بندم
چُنان زنده‌ات کنم
که صدای نشستن گرد و غبار بر اشیا
گوش‌هایت را کر کُند،
شانه‌هایت
از تمنای‌ِ رویش بال تاول خواهد زد
و خاطراتت از نو زاده خواهند شد،
همچون روز اول آفرینش جهان...
#نینا_کاسیان
× قسمتی از خودمو توی این شعر پیدا کردم!
سیود مسیج گردی می کردیم که ...
Just my self ...
.
.
.
از خستگی دارم می لرزم ... هفته اول امتحانا بگذشت
.
.
.
تو مال کسی نیستی... اوکی؟
تو به هیچ کس تعلق نداری
تو به هیچ کدوم از آدمایی که تو رو نخواستن دوست بدارن و بمونن ربط نداری
بودن؟
تاثیر داشتن؟
بخشی از زندگیتن؟
فراموش نمیشن؟
آره آره
بودن
داشتن
هستن
و فراموش نمی شن
اما ... نه ...
ما به این زودی تسلیم دایره نمیشیم
تو که بهتر از هرکسی می دونی حالا که
آدما بی نهایت شبیه ادعاها و داد سخن هاشون نخواهند بود یا موند یا ...
به قول حافظ جان... کاین کارخانه ای است که تغییر می کنند ...
و بله ... دختر ... فقط خودتی که باید دلسوز خودت باشی
دوخته ترین آدمایی که توی زندگیت فکر کردی بهت وصلن هم ، به سادگی ازت باز خواهند شد اگر روزی تواناییش رو داشته باشن یا راهشو داشته باشن یا ...
تو می دونی بهتر از هر کسی حالا که ...
دردها می تونن چه ما رو بزرگ کنن
تو می دونی که ...
آدم ها چه قدر مواجن
و احساسات چه قدر تغییر پذیر!
از نشونه ها استفاده کن
راه خودت
فقط خودت
و نزار چیزی سد راه خودت باشه
و رویاهاتو از دست نده
و قلبتو بزرگ نگه دار
و اگر روزی آدم لایقی پیدا کردی
بدون از خودگذشتگی
جایی زیبا براش توی قلبت بساز
و بدون تو هم مثل هر کسی
لایق خنده ها و خوشی ها و گذشتن ها و عبور کردن هایی ...
زندگی اون قدرم جدی نیست
بخوایم سرش خودمونو جر بدیم
چه برسه به آدماش که همون خودمون باشیم
با این حجم از پیچیدگی ها و مواجیت ها و قیژ و قاژ های درونی
نگاهتو اون قدر وسیع کن که همه چیز توش جا شه
+ زمین پر از آدمه
پر هم درد
