...Dust of time...

 گاهی خستگی فراتر از حس است.

خستگی خواستن، خستگی درد و رنج کشیدن، خستگی شادی زیستن. همه اینها چیزی نیست جز فرو رفتن آهسته در تاریکی.

شکست ها چنان انباشته میشوند. که دیگر هیچ نیرویی، حتی خود هدف توان برداشتن این بار را ندارد.

خواسته فرد می‌شکند، و رویا میشود. و هیچ چیز دردناک تر از رویایی نیست که در عمق وجودت، هم قدرت لبخند دارد، هم تیر کشنده ای در گلو. وقتی بارها برای رسیدن تلاش میکنی، و هربار به صخره نامرئی برخورد میکنی. صدای خستگی استخوان هایت فریاد میزند:"کافی‌ست... بگذار دیگر تمام شود"

در آن دم حتی خواستن مرگ، شبیه رهایی می ماند. چون نایی برای ادامه دادن نیست. رویاها تورا میکشند، چون آنها تردید مطلق اند، هم زمان وریانگر هستی و قاتل امید. بارها جنگیده ای، اما زندگی هرگز با تو نجنگیده.

او همراه رویا هایت میجنگد. که کدام یک میتواند زودتر تورا از پای در آورد. و تو، در میانه این دو قبضه میمانی.