بگذارید دو سه تا نکته بگویم از تجربه سال ها ... (توصیه م اینه که نخونید)
شاید بعدا ها دیگه این چیزها یادم نیاد. خیلی صاف و پوست کنده می گم و شاید سخت فهم (فقط می خوام ثبت بشه)
1. در رابطه با wisdom یا نماد برای کسی بودن ...
مسلما تصوری یا تصویری که مشاهده گر در ذهن خودش می سازه خیلی فراتر و زیباتر از واقعیت اون آدمه
فی الواقع فقط یک تصویر زیباست
خودم تا دلتون بخواد هم نماد داشتم هم نماد برای دیگری بودم (در سطوح عمقی مختلف)
درواقع ذهن و نیاز مشاهده گر ، اون تصویر زیبا رو خلق می کنه
دقیقا همون کاری که یک عکاس انجام می ده
و اون تصویر رو برای خودش نگه می داره
اون تصویر بیشتر تعلق داره به ذهن و نیاز های خودش در جهان (اگر کاملا خودتون باشید یا تمام شما رو ببینه، دل زده می شه)
مثل من و پدر سابق (آقای ماه) ! در هر صورت چون من دوست دارم هرجا که هستم یکی یک دانه یا حداقل ویژه باشم، وقتی ببینم یکی یک دانه و ویژه نیستم، قطعا تاج و افتخاری که به اون آدم دادم، ازش برمی دارم.
در هر صورت تجربه سالیان ... به من ثابت کرد که به این بستگی های نمادی بها ندم خیلی. اخیرا هم که مدتی است که تصمیم گرفتم خودمو گم و دور کنم و اتلاف انرژی نکنم.
مشاهده شدن هم راستش خیلی حس خوبی داره و جز نیاز های بشریه (خصوصا برای آفرودیتها) اما من نمی پسندم وقتی از کانال های مختلفی بخواد باشه. احساس سردرگمی بهم دست می ده. اعتراف هم می کنم که هنوز اون قدری خلا دارم که نتونم نزدیک باشم و درگیر نشم. و من اون قدری انرژی ندارم. حتی برای درگیری های خیلی جزئی. چرا خودمو گول بزنم!؟
اگر بخواید شرایط ایده آل از نظر خودم و برای خودم رو بدونید؟ این که خودت خلا نداشته باشی و یکی توی زندگیت باشه که باشه و تو رو فقط یه نماد یا تصویر نبینه. تو رو فقط خودت ببینه! دقیقا یه آدم ببینه. درواقع نگاهش با بقیه فرق داشته باشه. (کلی گفتم)
و بعدش؟ بعدش خیلی مهم نیست. حتی اگه نماد ، تصویر یا wisdom باشی برای کسی یا کسانی، دیگه خودتم شاید متوجه نشی یا اگر هم متوجه بشی، اهمیتش خیلی اندکه و کلا نوع و مدلش فرق می کنه. کلا یه طور دیگه ای پیش می ره. کلا یه طور دیگه ای دیده می شی. در هر صورت تو سرت به کار و راه و مسیر خودته. حالا از هر کجا رد بشی! چه فرقی داره!؟ تو خودتی و با خودت معنا میابی نه با مشاهده دیگران.
2. هر چه قدر هم خوددار باشی، نمی تونی حفره یا خلا عظیمی که روی بدنت داری از دیگران بپوشونی
خود خدا می دونه چه قدر سعی می کنم خوددار باشم. اسنادش هم موجوده : بازخوردهایی که بهم دادن. خیلی وقت ها تو هیچ کاری نمی کنی ولی این خلا درونت داره فریاد می زنه و آدم هایی که گوششون تیزه برای همین رو به سمتت میاره و دردسرها برات ایجاد می شن
مثل جریان این دو همکلاسی که من اصلا حواسم نبود بهشون ولی خب اونا انگار حواسشون بوده و ....
3. یه گرسنه هیچ وقت گرسنه نمی مونه. اگر غذاشو بهش نرسونی ، میره از جای دیگه ای غذاشو پیدا می کنه
در این رابطه چیزی بیش از این ندارم بگم جز عبارت جالب : دون پاشی
+ شاید این حرف هایی که الان گفتم براتون عجیب باشه یا فکر کنید اتفاق خاصی افتاده! اصلا این طور نیست
برای خودم عجیب نیست
سعی می کردم خیلی راجب این طور چیزها و دردسرها و ... توی وبلاگ ننویسم
دوست نداشتم
نوشتن یه جورایی ینی برات مهمه یا وقتی می نویسی برات مهم میشه
منم میخواستم گذر کنم
یکی از چیزایی که می گفتم اگه قبلا بود با کلی آب و تاب تعریف می کردم ولی الان نه، همین چیزهاس
کلا تعریف نمی کردم و نمی کنم برای کسی
مگر موارد خیلی جالبش که حالا جالب باشه و توی صحبت بیاد
+ اینایی که گفتم خییییییییییییلی جریان داره توی زندگی های هممون (در سطوح و عمق ها و عرصه های مختلف! از عاطفی و روانی و ماورایی و...)
خیلی ها اصلا جورین که مشکلی با این قضایا ندارن
یا از لحاظ سنی به یه مرحله تمرکزی نرسیدن (سن ذهنی و روانی و اینا)
و البته من زیادی درون گرام
+ و ...! همین! این منطقی ترین حالت احساسه
و پشتش کلی تجربه س
کلی آه و گریه و درده (قبلا ها)
همیشه که اینقدر خونسرد و منطقی نبودم در این باره!!
+ هنوزم می گید احساس منطق نمیشناسه؟
