...Dust of time...

مواجه شدن با استرس های زندگی واقعی بزرگسالان، زندگی بدون الفاظ و نقاب و ادعا، زندگی با دست های خالی ... 

میتونه واقعا ما رو شکست بده

جوری که اصلا یادمون نیاد چه جوری و از کجا به جایی که هستیم رسیدیم

وقتی همه چیز وارد معادلات عقلانی میشه که اشتباه نکنی، واقعا نتیجه خشک و بی روحی از آب درمیاد

اما مگه همونایی نیستیم که هرجوری بوده تا همین جاش رو دووم آوردیم؟ 

واقعا فکر می کردم جادویی چیزی دارم بالاخره اما حیرت کردم از اینکه چه قدر نسبت به خودم دلسرد شدم 

و از این دلسردی ترسیدم ...

دنیای آدم بزرگ ها واقعا جای سختیه ... اصلا راحت نیست ... قابل پیش بینی هم نیست 

کاش می شد برگشت به رویاهایی که لا به لای آهنگ های دوست داشتنیمون تفسیر می شد ... 

واقعا باید پرسید حالا چی مونده از ما؟ 

از اون همه تلاش و آرزو و امید ... از همیشه بوی بهبود ز اوضاع شنیدن

چرا دلم میخواست بزرگ بشم؟ اگر بزرگ شدن این بود؟ 

کاش همیشه فاطمه توی همون اتاق کوچیکش، توی اون قصر متروکه ش باقی میموند و هیچ وقت جایی نمیرفت که دیده بشه 

مگه اون از زندگی چی میخواست؟ 

نمی دونم ... 

واقعا مگه ما از زندگی چی میخواستیم؟

ما طلب هامونو باید با کی صاف کنیم؟

چرا از کی؟ کجا؟ اینقدر پوستمون نازک شد؟ اینقدر بی اعتقاد و بی امید شدیم؟

هر چی فکر می کنم ... بابا یه بلایی سر ما آوردن 

یه بلایی سر ما آوردن 

و من نمی دونم دقیقا چه جوری قوی باشم

چه جوری دوباره پاشم

دلم میخواد مثل قدیما یهو پاشم جمع کنم خودمو

انگیزه بدم به قلب کوکی حساسم

بهش شوقی بدم که تا مرز ترکیدن بره و شروع کنه به انجام دادن 

چه قدر هدر رفتیم ما

چه قدر گناه داشتیم ما ...

دیگه خودمم خودمو نمیفهمم 

وقتی میبینم بعضیا به صورت خاص یه چیزی، کاری، گروهی، عقیده ای، زبانی و غیره رو بیش از حد دوست دارن و بهش می پردازن، بهشون حسودیم میشه

احساس می کنم اون بخش از وجودم خیلی وقته خاموش شده

اینکه این روزها نمی تونم کار خاصی انجام بدم هم خیلی توی این افکار بی تاثیر نیست.

کاری نکردن همونقدر که شبیه یه آرزو به نظر میاد، کسل کننده و عذاب آور هم هست.

ترجیحا باید فعلا بیخیال این بحران فلسفی شد ..‌‌