...Dust of time...

گوشی خانوم بالاخره قهرمانانه و قشنگ تر از قبل به زندگی برگشت : )

به لحظه ها فکر می کنم

به همه لحظه هایی که بعد از گذشتنشون جوری دود میشن میرن هوا که انگار نبودن 

.

.

شبیه غرق شدن 

اما تدریجی 

و دلپذیر

.

.

به پاره شدن رشته ها 

به این تنهایی فکر می کنم

.

.

به چشم هایی که مویرگ هاش قرمز شده 

به لب هایی که از بی لبخندی نمی ترسه 

به ...

.

.

به آدمی که نگاه می کنه 

.

.

به اونی که هنوز ضعیفه و چشم هاش خیس میشه 

به اونی که پلک هاش رو می بنده 

.

.

به قلبی که زنده س و مغزی که مرده 

.

.

شبیه یه جسم سنگین توی فضای پوچ

.

.

رنگی میشه ... رنگی میشه

و توی چشم هاش یه نقطه س که تازه کشفشون کرده 

.

.

خاموشی و

صدایی که می گه بزار این آب بیاد بالا و تمام وجودتو بگیره 

+ از سیاهی چرا هراسیدن ... شب پر از دانه های الماس است 

گوشی قشنگم پوکید 

امیدوارم دوباره قهرمانانه به زندگی برگرده :( 

++

من سخت نمی گیرم ... 

سخت است جهان بی تو 

+ حرف و فکر زیاده در تمامی عرصه های زندگی(!) اما جمله بندی هام خسته ، کلافه ، کسل و خواب آلودن 

دقیقا عین یه خرس قطبی که لباس های تنگ بهش پوشوندن. {آیکون بخندین}

+ این روزها شعر ها خوبن ... بهتر از همیشه

میشه باهاشون زمستونو سر کرد

+ داشته هامونو شکر ... 

خدایا منعمم گردان به درویشی و خرسندی

با یه باغی که عاشق غنچه هاست

چه جوری می خوای از زمستون بگی ... 

+ صبح است ساقیا قدحی پر شراب کن

+ بعد از یک شب پر پست

+ صبح نشده

+ لبخند

بگذارید دو سه تا نکته بگویم از تجربه سال ها ... (توصیه م اینه که نخونید)

شاید بعدا ها دیگه این چیزها یادم نیاد. خیلی صاف و پوست کنده می گم و شاید سخت فهم (فقط می خوام ثبت بشه)

1. در رابطه با wisdom یا نماد برای کسی بودن ... 

مسلما تصوری یا تصویری که مشاهده گر در ذهن خودش می سازه خیلی فراتر و زیباتر از واقعیت اون آدمه 

فی الواقع فقط یک تصویر زیباست 

خودم تا دلتون بخواد هم نماد داشتم هم نماد برای دیگری بودم (در سطوح عمقی مختلف)

درواقع ذهن و نیاز مشاهده گر ، اون تصویر زیبا رو خلق می کنه 

دقیقا همون کاری که یک عکاس انجام می ده 

و اون تصویر رو برای خودش نگه می داره 

اون تصویر بیشتر تعلق داره به ذهن و نیاز های خودش در جهان (اگر کاملا خودتون باشید یا تمام شما رو ببینه، دل زده می شه)

مثل من و پدر سابق (آقای ماه) ! در هر صورت چون من دوست دارم هرجا که هستم یکی یک دانه یا حداقل ویژه باشم، وقتی ببینم یکی یک دانه و ویژه نیستم، قطعا تاج و افتخاری که به اون آدم دادم، ازش برمی دارم. 

در هر صورت تجربه سالیان ... به من ثابت کرد که به این بستگی های نمادی بها ندم خیلی. اخیرا هم که مدتی است که تصمیم گرفتم خودمو گم و دور کنم و اتلاف انرژی نکنم. 

مشاهده شدن هم راستش خیلی حس خوبی داره و جز نیاز های بشریه (خصوصا برای آفرودیتها) اما من نمی پسندم وقتی از کانال های مختلفی بخواد باشه. احساس سردرگمی بهم دست می ده. اعتراف هم می کنم که هنوز اون قدری خلا دارم که نتونم نزدیک باشم و درگیر نشم. و من اون قدری انرژی ندارم. حتی برای درگیری های خیلی جزئی. چرا خودمو گول بزنم!؟

اگر بخواید شرایط ایده آل از نظر خودم و برای خودم رو بدونید؟ این که خودت خلا نداشته باشی و یکی توی زندگیت باشه که باشه و تو رو فقط یه نماد یا تصویر نبینه. تو رو فقط خودت ببینه! دقیقا یه آدم ببینه. درواقع نگاهش با بقیه فرق داشته باشه. (کلی گفتم)

و بعدش؟ بعدش خیلی مهم نیست. حتی اگه نماد ، تصویر یا wisdom باشی برای کسی یا کسانی، دیگه خودتم شاید متوجه نشی یا اگر هم متوجه بشی، اهمیتش خیلی اندکه و کلا نوع و مدلش فرق می کنه. کلا یه طور دیگه ای پیش می ره. کلا یه طور دیگه ای دیده می شی. در هر صورت تو سرت به کار و راه و مسیر خودته. حالا از هر کجا رد بشی! چه فرقی داره!؟ تو خودتی و با خودت معنا میابی نه با مشاهده دیگران.

2. هر چه قدر هم خوددار باشی، نمی تونی حفره یا خلا عظیمی که روی بدنت داری از دیگران بپوشونی 

خود خدا می دونه چه قدر سعی می کنم خوددار باشم. اسنادش هم موجوده : بازخوردهایی که بهم دادن. خیلی وقت ها تو هیچ کاری نمی کنی ولی این خلا درونت داره فریاد می زنه و آدم هایی که گوششون تیزه برای همین رو به سمتت میاره و دردسرها برات ایجاد می شن

مثل جریان این دو همکلاسی که من اصلا حواسم نبود بهشون ولی خب اونا انگار حواسشون بوده و .... 

3. یه گرسنه هیچ وقت گرسنه نمی مونه. اگر غذاشو بهش نرسونی ، میره از جای دیگه ای غذاشو پیدا می کنه 

در این رابطه چیزی بیش از این ندارم بگم جز عبارت جالب : دون پاشی