...Dust of time...

اینکه آدم به خودش شک کنه یه جور حس قابل درکیه برام. ولی دوستش دارم چون باعث میشه به آدما نزدیک تر بشم وقتایی که به خودم شک می کنم. حس میکنم منم مثل اون ها شدم و ترس هایی که من دارم اونا هم میتونن داشته باشن. یه جور برابری!!!

ولی وقتی به زندگیم نگاه میکنم می بینم به هیچ کس نمی تونم اونقدر اعتماد کنم که لازمه برای جایگاهش. این بی اعتمادی به بقیه خیلی روانمو خسته میکنه. درحالی که اون آدم یا آدم ها سزاوار اون اعتماد هستن!