وقتی میبینم بعضیا به صورت خاص یه چیزی، کاری، گروهی، عقیده ای، زبانی و غیره رو بیش از حد دوست دارن و بهش می پردازن، بهشون حسودیم میشه
احساس می کنم اون بخش از وجودم خیلی وقته خاموش شده
اینکه این روزها نمی تونم کار خاصی انجام بدم هم خیلی توی این افکار بی تاثیر نیست.
کاری نکردن همونقدر که شبیه یه آرزو به نظر میاد، کسل کننده و عذاب آور هم هست.
ترجیحا باید فعلا بیخیال این بحران فلسفی شد ..
- تاریخ : يكشنبه ۱۰ مرداد ۰۰
- ساعت : ۱۸ : ۲۴
- |
- نظرات [ ۰ ]
