...Dust of time...

گاهی دوست داشتن کسی اسارت است. اسارتی لذت بخش و کشنده. هیچ اسیری نمی تواند به راه خود برود. اسارت برخلاف آزادی است. 

I am strong when l am on your shoulders

و وقتی در همین لحظه اشکان you raise me up جاش گروبان رو توی کانالش می فرسته. من جاش گروبان رو با اشکان و با این آهنگ شناختم و شدیدا طرفدارش شدم. همه می دونن توی خواننده های خارجی هیچ کیو اندازه جاش گروبان دوست ندارم. این آهنگ خیلی خیلی جادوییه و بی کلام و باکلامش رو سکرت گاردن داره

اصلا پرتاب شدم به اون روزهای خودم بودن. روزهایی که یادآوریشون خوشحالم می کنه. روزهایی که اینقدر تلخی نداشتم. 

و این آهنگ قطعا تقدیم می شود به خدای عزیز تر عزیز که اون روزها جادویی تر دوستش داشتم :)

You raise me up, so I can stand on mountains;
You raise me up, to walk on stormy seas;
I am strong, when I am on your shoulders;
You raise me up: To more than I can be.

زندگی کوتاهه و تو روشنی و نقطه های روشنو بهمون نشون میدی ...

یه دشت دور ... یه دشت دور 

این روزها خیلی محدودیت زندگی میاد به چشمم 

اینقدر توی دنیای وهم آلود خودم غرق شدم که تصور آشنا شدن با یه آدم جدید ته دلم وحشت میندازه

انگار هرچی بزرگتر میشی سخت تر میشه

انگار بیشتر توی خودت فرو می ری 

اصلا چی شد که اینقدر آدم ها غریبه شدن 

چی شد که از اولش هم آدم ها غریبه بودن 

چرا من اینقدر وهم آلودم .... بودم و شدم و هستم

ولی جلوی اتفاق ها و آدم های جدیدی که به منطقم بخورن نمی گیرم. چون می دونم این احساسات بیش از حد حساس شده، از تنهایی بیش از حد و ضربه هاییه که خوردم 

واقعا امیدوارم آشناهای من روی این زمین ته نکشیده باشن و بتونم بشناسمشون، عوضی نگیرمشون یا حتی اشتباهی ازشون نگذرم

هزار سال پیش 

شبی که ابر اختران دوردست 

می گذشت از فراز بام من 

صدام کرد

چه آشناست این صدا 

همان که از زمان گاهواره می شنیدمش

همان که از درون من صدام می کند 

هزار سال میان جنگل ستاره ها 

پی تو گشته ام ...

ستاره ای نگفت کز این سرای بی کسی 

کسی صدات می کند!

هنوز دیر نیست 

هنوز صبر من به قامت بلند آرزوست 

عزیز هم زبان 

تو در کدام کهکشان نشسته ای ... 

× هوشنگ ابتهاج - همزاد 

× شعر جدید جناب سایه ، بخش هایی از این شعر باعث می شود نفس آدم بگیرد

× شبی دیگر ، ویدئویی دیگر ، شعری دیگر ... 

محبوب من
شما نیستید
و جای من پیش خودم خالیست
محبوب من
پاییز آمد ...
گل ها را از باغچه به گلخانه بردیم
گل ها تا در باغچه بودند دلشان میخواست شما بیایید
شکفتنشان را ببینید
دلشان میخواست شما بیایید بزرگ شدنشان را ببینید
محبوب من
تمام فصل ها به هنگام می آیند
تنها شمایید .................

× محمد صالح اعلا 

× انگار گره حالم دست صدا و شعر جناب شاعر بود 

قلب و عروقم باز شد ... حتی نفهمیدم چرا 

بقیه شعر رو پیدا نکردم. ویدئو هم یک دقیقه ای بود ... اما همین کافی بود

× سرپوش ...

× یاد باد روزهایی از زندگی که می شد همینقدر شاعرانه و عاشقانه بود ...

تنها زمانی باعث درمان دیگران می شوی که خودت شفا پیدا کنی .

مامان تنها کسیه که با دلش نگرانته. همون که به خاطرش خیلی کارها رو انجام نمی دی چون می دونی حتی اگه هیچی ندونه همه چی رو می فهمه (با دلش) و تو دلت نمیخواد ناامیدش کنی. نمیخوای تصویر معصومی که از تو داره خراب کنی. دوست داری اون یه نفر که با دلش نگاهت می کنه فکر کنه تو هنوز خوبی!

مامان بودن فقط برای کسی که ما رو به دنیا آورده نیست یا حتی برای همه زن هایی که بچه به دنیا آوردن هم نیست. حتی فقط برای زن ها نیست. مامان بودن خودش یه مفهومه. یه مامان همیشه به بچه هاش امیدواره و همیشه اون ها رو بهترین می دونه

یه مامان اصلا لازم نیست کامل باشه یا حتی همه فکرها و حرف هاش روی حساب و کتاب! یه مامان با قلبش و دلش مامانه

یادمه چندسال پیش یه روزی به آسمون خدایی که از هر مامانی مامان تره، نگاه کردم و گفتم : من دیگه از این به بعد مادری ندارم ...! و بعد قلبم فشرده شد و اشک ریختم. اما نمی دونم چرا از یه روزهایی ورقی که بین من و مامانم بود برگشت. چند ساله که دیگه مثل قبل غریبه نیستیم و قلب نگران و مامان گونه شو همیشه می بینم. مامان بودن ربطی به انسانی برجسته و کامل بودن نداره. شاید اینو قبلا نمی فهمیدم. شاید معجزه محبت رو نمی دونست و نمی دونستم. 

مامان تا تو هستی نمیخوام آدم مزخرفی باشم. یا حتی اگر نباشی هم ... ! کاش همه ی آدم های دنیا مامان داشته باشن، خونی یا غیرخونی، زن یا مرد ...

از اینکه فهمیدم عاشق جزئیاتم خوشحالم

خیلی فرق داره بدونی عاشق جزئیاتی یا ندونی

اگه ندونی و بازم عاشق جزئیات باشی شاید واقعا عاشقش نباشی. شاید فقط بتونی یه روزی عاشقش باشی. وقتی ندونی نمی دونی باید صبر کنی، وایسی و تمام بخش ها و جزئیات رو درونت ثبت کنی. 

اما فکر کنم قبل از ۸ سالگی می دونستم

تا ۸ سالگی همه چیزو می دونستم 

تا ۸ سالگی زندگی یه جور دیگه بود 

بعد از اون مثل درختی که باغبون اشتباهی جاشو عوض کرده باشه، خشکیدم و آفت زدم. 

اینو نگفتم از لحاظ تلخیش. گفتم از لحاظ داستانی بودنش. داستان عجیب زندگی که پر از این قصه ها و ماجراهاست. 

× امشب یه پست از هومن سیدی خوندم. نوشته بود وقتی داشت از پشت گونیای نارنجی اطرافشو نگاه می کرد و غرق دنیای رنگی و جذاب جدیدش بود، مدیر مدرسه یه سیلی خفن خوابوند توی گوشش که باعث شد تا مدت ها سرش یه وری باشه. 

هیچ وقت موقع نگاه کردن جهان اطرافم با گونیای نارنجی کسی بهم سیلی نزده ولی کاملا حسش رو درک کردم. حتی هنوزم گاهی حس می کنم سرم یه وریه از سیلی که نخوردم.

وقتی اطرافم و آدم ها رو درست نمی دیدم و همیشه دلم می خواست منشوری که از خواهرم کش می رفتم ، دائما جلوی چشمام باشه تا همه چیز رو یه جور دیگه ببینم ... رنگی تر ، محو تر و ...!

× نهایت مسرت و شادی آدم های اینچنینی اینه که بتونن دنیاهای خودشون رو تو کارها و چیزهای مختلف پیاده کنن و به آدم هایی که درکش می کنن نشون بدن

× یکی دوسال پیش بیوی تلگرامم این بود : معتقدم جهان حقیقتا سورئال است! 

امروز که اولین بارون درست حسابی پاییز ۹۸ بارید ... ! 

جالبه آب و هوا شبیه هرسال شده و خاطرات همه سال ها رو یادآوری می کنه. 

و جالب تر که من سال به سال دارم سرمایی تر می شم. دیگه مریم که همیشه مسخره ش می کردم چرا تا یه نسیم میاد سوییشرت می پوشه، امروز مریم داشت به من می خندید و واقعا خیلی سردم بود. 

مریم دستمو گرفت و مشت کرد دور لیوان چایی نذری که گرفته بود. گفت فاطمه تنها نیستی ما هستیم خوب شو.

خیلی ناشکرم که خوب نمیشم؟ 

امیدوارم این گلو درد هم مثل قلب درد اون سال، روانی باشه بیشتر تا جسمی. فعلا که البته معده م داره گوی رو می بره!

انگار آدم هر چی بزرگتر میشه جون ترس تر میشه. انگار هر سال که میگذره آدم تازه می فهمه زندگی چیه و چه قدر راحت میگذره حتی وقتی سخت میگذره.

وقتی پست قبلی رو فرستادم، فهمیدم لپ تاپم داره خراب میشه. خداروشکر اون حالش خوب شده و بهتر از قبل هم شده.

کاش ما آدم ها هم کامپیوتر بودیم. یه هارد عوض می کردیم، ویندوز جدید میاوردیم بالا. بعد عوض می شد همه چی درست می شد. خوب می شدیم. نمی دونم شاید فرق ما و کامپیوتر ها همینجاست. 

مریم میگه نگو فلان چیزو! هر چیزی تو میگی درباره من همون میشه. بهش میگم هیچ هم اینطور نیست. هیچ قانونی وجود نداره‌. آدم ها موجودات عجیب و غیرقابل پیش بینی هستن. البته یادم رفت بهش بگم زندگی هم همینطور!! و شاید در اصل زندگی

ولی میگم چه خوب شد دانشگاه کوفتی تموم شد. خیر سرشون میخوان برامون جشن فارغ التحصیلی بگیرن. عمرا برم. دیگه دلم نمیخواد ریختشونو ببینم.

برم خودمو در آهنگ ها غرق کنم حال و هوام عوض شه. امیدوارم فردا روز خوبی باشه. حداقل معده م وا بده دیگه :/ 

به قول سوگند ... خدایا مو به درگاه تو چی بوده گناهم که باید یا بسوزوم یا بسازم ...

می دونم خیلی ها همینه زندگیمون

دنیا رو باید دید تا فهمید ، چشم های تو زیبایی محضه 

× این یه تیکه از ترانه آهنگ شاعر شدن از آلبوم محمدرضا علیمردانیه. 

به نظرم در نهایت عاشقانه بودنه

می فهمید چی میگم؟ 

× جالبه این مدت برعکس هر موقعی که فاز تنهایی برمی داشتم، اصلا از آهنگای عاشقانه پرهیزی ندارم. دقیق گوش می دم و فکر می کنم، لذت می برم و یه وقتا هم گریه می کنم. 

دوست دارم اینقدر به فاز تنهاییم ادامه بدم تا یکی پیدا شه بهم ثابت کنه وااااقعا دوستم داره. چون بعد این همه سال فهمیدم وقتی دختر باشی اصلا اهمیتی نداره کسی رو دوست داشته باشی یا نداشته باشی. تفاوتی ایجاد نمی کنه. هیچ کاری ازت برنمیاد. نه فقط از لحاظ شرایط بیرونی بلکه حتی باورهای مردانه ای که نهادینه شده در همه و همچنان شدیده. اینو عین جان هم بهم گفته بود. باور کردن این مسئله برای من خییییلی پرهزینه، تلخ و رنج آور بوده و هست. 

من خیلی شانس بیارم کسی بهم ثابت کنه واقعا دوستم داره! اگه شانس بیارم و واقعی باشه، منم می تونم اون آدمو برنده دوست داشتن واقعی خودم کنم. یا به قول نورا اون آدمو پرنده کنم!! 

× ولی فکر کنم شخصیتم مدتیه داره از infj به isfp مایل میشه و تغییر می کنه یا کرده. چه قدر این تغییر دوست داشتنی و آرامبخشه. انگار از اول باید isfp می بودم. شایدم بودم. لباس قهرمانی infj برام خیلی سنگین بود

مرسی عطیه وسوسه م کردی برم دنبالش