نوارمغزی های یک ذهن خسته
جدیدا نورا به عروسک بازی علاقه مند شده . دقیقا رسیده به سنی که :
1. بازی هاش آیینه ای میشن برای نشون دادن روح و روانش ، خواسته هاش ، خلا ها و چیز هایی که سعی می کنه باهاشون کنار بیاد
2. میشه با همون بازی ها شفا بخشیدش
3. میشه با همون بازی ها خیلی چیزها رو براش جا انداخت
و این خیلی جالب و جذابه . فکر کنم فرآیندش همون حسیه که آدم بزرگ ها بعد از خلق یه اثر هنری بهشون دست میده! البته اثری که از روحشون بر اومده
خیلی اوقات توی گام های اولیه ، با مخالفت و اعتراض و نقد از دیگران برای خودمون هویتی شخصی می سازیم و بعد به صلح می رسیم
+ دقیقا مثل نوجوونی
+ کودکی گندی هم داشته باشی ولی توی نوجوونیت خوب بجنگی آینده ت تضمین میشه
بازم از اون یهویی ها که میان به ذهن! عاشقتم حافظ که همیشه یهویی میای :
ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم
جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم
عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است
کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم
رقم مغلطه بر دفتر دانش نزنیم
سر حق بر ورق شعبده ملحق نکنیم
شاه اگر جرعه رندان نه به حرمت نوشد
التفاتش به می صاف مروق نکنیم
خوش برانیم جهان در نظر راهروان
فکر اسب سیه و زین مغرق نکنیم
آسمان کشتی ارباب هنر می‌شکند
تکیه آن به که بر این بحر معلق نکنیم
گر بدی گفت حسودی و رفیقی رنجید
گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم
حافظ ار خصم خطا گفت نگیریم بر او
ور به حق گفت جدل با سخن حق نکنیم
حتما خیلی چیز ها توی زندگی هممون بوده که سال های قبل فکر می کردیم چه قدر باید یا نباید انجام بشن
اما امروز خیلی از اون باید ها و نباید ها حتی خنده دار به نظر میان
خیلی جالبه برام بدونم تا پایان عمر نامعلوممون ، چه قدر این مرز ها حرکت می کنن!! ؟
این دو سه هفته ای خیلی طولانی گذشت. اون قدر که نمی تونم حدس بزنم چه قد وقته که داره طولانی میگذره ولی احتمالا همینقدر
توی این چند روز اخیر که شاید طبق واقعیت دو روز باشه یا کمتر ، سعی می کنم هیچ موضعی نداشته باشم به زندگی و آدما
زدم رو دکمه استاپ و نشستم به آخرین صحنه ای که روی مانیتوره نگاه می کنم
و سعی می کنم جریان فکر ها رو متوقف کنم
× چه قدر کیف داد وقتی استاد و بچه ها رفتن و من موندم توی بوستان. بااد خنکی میومد
ابر داشت آسمون
و دوربین خانوم باهام بود
× از پارسال بلد شدم یه وقتا که احساس ناامنی م شدید میشه ، یه سری عادت ها و روتین های قشنگ به زندگیم اضافه کنم
حتی روتین های خییییلی ریز و خیلی کم
× وقتی آدم یکیو خیلی دوست داره حتما بهش افتخار هم می کنه
و آدم دوست داره که توی چشم اون آدم هم افتخار آمیز و پررنگ و زیبا باشه
شاید خیلی وقت ها اینطوری نشه که بشه چون آدم ها تابلوی نقاشی نیستن ولی میشه گاهی بود یا سعی کرد که بود!
کل زندگیمون شبیه دیوونگی بود
دیوونگی درد داشت
پاش می ایستم
پاش همیشه وایسادم حتی وقتی لبخند از روی لب هام محو می شد ...
.
.
.
...
