نوارمغزی های یک ذهن خسته
نمی دونم باید چی باشم
+ این خلاصه ترین و بیان کننده ترینه
+ از صدای پچ پچ بدم میاد
+ از صدای خودم که میخواد حال خودمو بگه بیشتر
+ این که دلم هیچی نمی خواد
+ این مرض جدیدم که بدترین حالت ها رو فرض کنم برای هر چیزی خیلی بده
دارم پای قبرهای خالی گریه می کنم
+ کاش تو خوب باشی
کاش اینجا رو نخونی
کاش این سیاهی ها که توی مغزم میان و میرن یه سری گرد و غبار های فصلی و موقتی باشن
کاش بازم صدای قلبمو بشنوم
کاش ...
کاش یه صبح پاشم بهم بگن همه فکرای تلخت، یه کابوس بوده و گذشته
کاش اگر قراره بیفتم ... جایی نیفتم که نباید
کاش همه اینا یه سری ناراحتی های اغراق آمیز از سر بیکاری و بی حالی باشه
کاش یه صبح پاشم همه بگن همه چی خوبه ...
کاش یکی ببینه ... کاش یکی بفهمه ...
کاش کسی سمباده ای که به روحمون کشیده میشه رو مینداخت پایین
کاش کسی باورهای تلخ تثبیت شده ذهنمونو ازمون می دزدید
کاش یه صدایی میومد دردمونو می گفت
کاش همه چیز اینقدر سخت نبود
کاش زندگی اینقدر که توی ذهن ما ناامن و تلخ نشون داده نباشه
کاش نیمه روشن قلبمون به نیمه تاریک بچربه
کاش روشنی منتظرمون می بود
کاش باز برگ می دادیم
کاش کام تلخمون تلخ نمی موند
کاش حرف های قشنگ تری داشتیم
کاش ...
کاش اگر این کاش ها نمی شه ... یکی زندگی رو ریست می کرد و بعد خاکمو عوض می کرد و یکی دیگه ازم می ساخت
جهان مگه می خواد با بندباز هاش چه کار کنه؟
بندباز اگر سقوط کنه چی
چند روز پیش توی اتوبوس یهو به کشف جالبی رسیدم!
این که اگر من قرار بود یه شی باشم ، دوربین فیلمبرداری یا دوربین عکاسی بودم. خلاصه دوربین بودم
اما چرا؟ من همیشه قسمت بزرگی از حال و اکنونم صرف ضبط کردن وقایع آن گونه که هست میشه
یادمه یه بار که خیلی بچه بودم توی اتوبوس نشسته بودم و میخواستم اون لحظه رو و آدمی که کنارم بود رو برای همیشه توی ذهنم ذخیره کنم. به خودم گفتم خب من الان دوربینم. چیلیک. از قیافه خواب بغل دستیم عکس گرفتم. و چیلیک از انعکاس خودم توی شیشه عکس گرفتم و مطمئن شدم این لحظه رو برای همیشه توی ذهنم خواهم داشت. هنوز سرمای اون شب روی پوستم احساس می کنم
کلا خیلی لحظه ها توی بچگیامم هست که از قصد و با توجه ضبطشون کردم. بقیه چیزای بی اهمیتو یادم نمیاد. ولی هر چی که ضبط شده با جزییات یادمه. مثل آخرین لحظه ها توی شهر و در خونه مون توی تاریکی یا من که روی سرامیک سفید دراز کشیدم و دوست دارم بیدار شم و بهم بگن همه چی خواب بوده. اون شب کنار مسجد و بوی شب بوها و خیلی چیزای دیگه
طبیعتا روز به روز که گذشت دیگه اون حال و هوا رو از دست دادم. خیلی چیزها هم هست و بوده توی این سال ها که از قصد دوربینمو براشون خاموش کردم یا آرشیوشونو به بایگانی فراموشی فرستادم. ولی هنوزم یه دوربینم که وقایع اطرافشو ضبط می کنه و بعد سر وقتش آرشیو فیلم هاشو در میاره و فیلمشو نگاه می کنه و فکر می کنه. فقط شاید حالا دوربین خسته تر و بی اهمیت تری شدم
از این دوربینا که فیلم های حوصله سربر می گیرن!
خسته م و خیره شدم به رو به رو
به این قطره های آروم بارون
چند وقتیه خستگی به تنم نشسته
وقتی تنهام نمی تونم بخندم
وقتی تنهام با خودم سکوت می کنم
وقتی تنهام به تو فکر می کنم لبخند می زنم
یه آهنگ با یه ریتم آروم
شاید یه پیانو
توی وجودم چکه می کنه
می ریزه روی سقف
و من خیره می مونم به رو به رو
این روزها بیشتر از هر چیزی دوست دارم همه لحظه ها رو نگاه کنم و با دماغم بالا بکشم و گلوله کنم توی تنم
دوست دارم سرمو بگیرم بالا و نفس بکشم تا روشنی از پشت پلک های بسته م رد بشه
چه از این به ... !؟
× حرف های بعد امتحان با فشار افتاده
+ ایستگاه اتوبوس
دوست دارم یه آهنگ شم ...
و تکرار شم
تکرار شم
تکرار شم
در رو به رویی از سال ها پیش همیشه عنصری شعر برانگیزی بوده
نور از زیر در میاد توی این اتاق تاریک
حتی شب ها
نیمه شب های خیره موندن به این روزنه نور فراموش نشدنیه
گرچه فراموش میشه
اون تابلو خیابون بارونی و همه کارت پستال هایی که چسبوندم به دیوار اتاق!
پناهگاه قشنگ من!
و من چه همتی دارم در خرکش کردن خاطراتم با خودم از جایی به جای دیگر
چندین و چند دفتر و نوشته و صندوق های یادگاری
جوری بهشون احترام میزارم که انگار وظیفمه سالم نگهشون دارم
چه روزها و چه شب ها و چه شب ها و چه شب هایی
زندگی است دیگر ...
× انگار می گفت که ماهی توی دریا قشنگه ...
ماییم و این سر نترس
دل رو به طوفان ها زدن
ماییم و افتادن به خاک
اما دوباره پا شدن ...
(بابک صحرایی)
